Al een paar keer schreef ik over mijn haaruitval. Waarschijnlijk komt het jullie bekend voor: het wordt weer kouder en je haar valt gewoon wat meer uit dan normaal. Dat is op zich normaal, maar bij mij is het nu al sinds ongeveer juni dat ik veel meer haar verlies dan normaal. Toen ik naar de huisarts ging vanwege mijn haaruitval en constante vermoeidheid, heeft ze me bloed laten prikken en de uitslag was dat ik een tekort aan vitamine B had. Ik kreeg een vitamine B complex mee naar huis en daarmee zou alles moeten worden opgelost. Helaas was dit niet het geval…
Ik schreef toentertijd al een artikel over de vitamine B pilletjes en ik sloot het bericht af met de mededeling dat ik jullie op de hoogte zou houden (vooral omdat meer meiden aangaven last te hebben van haaruitval en benieuwd waren naar de werking van de pilletjes).
Het vitamine B complex heb ik netjes geslikt, drie tabletjes per dag, totdat het op was. De huisarts had me verteld dat ik daarna opnieuw bloed zou moeten prikken, om te kijken of de pillen geholpen hadden. Ik had zelf het idee dat de vitamine B pilletjes een klein beetje hielpen, ik was positief en dacht dat ik mijn haar sterker ‘zag’ worden. De uitslag van de tweede keer bloedprikken vertelde iets heel anders. Met mijn vitamine B waarde op zich zat het goed, maar mijn vitamine B12 waarde was juist gedaald. Gedaald? Ja, mijn vitamine B12 waarde zit nu ver onder het gemiddelde.
Vitamine B12 is van essentieel belang bij vele lichaamsfuncties. Zo voorkomt B12 bloedarmoede, speelt het een rol bij de vorming van gezonde rode bloedcellen, zorgt het voor een goede werking van het zenuwstelsel en is het belangrijk voor de stofwisseling van foliumzuur. Daar komt nog bij dat B12 ook belangrijk is voor de geheugen- en denkfuncties. Een belangrijke vitamine dus, die mijn lichaam niet aanmaakt/opneemt.
Toen de dokter me vertelde dat ik een tekort heb aan B12, noemde ze een paar symptomen die met het tekort te maken hebben. Een paar van de symptomen: vermoeidheid, raar gevoel in de voeten, pijnlijke tong, prikkelbaarheid/kort lontje, stemmingswisselingen, paniekaanvallen, suïcidaal gedrag, concentratie- en geheugenproblemen, tintelingen, duizeligheid, slaperigheid, hartkloppingen, hartritmestoornissen, kortademigheid, het koud hebben, spierpijn, zwaar en stijf gevoel in de benen, spiertrillingen, misselijkheid, darmklachten, gewichtsverlies, afasie (verkeerde woorden gebruiken, niet op het juiste woord kunnen komen etc.), bloedarmoede, problemen met de ogen, gehoorproblemen, haaruitval, brokkelige nagels, hoofdpijn/migraine, urineweginfecties (blaasontsteking), menstruatieproblemen, onvruchtbaarheid, miskramen, dementie.
De dikgedrukte symptomen herken ik – hier heb ik zelf ook last van.
Toen ik het lijstje voor me zag, schrok ik. Ik zag in één oogopslag dat ik toch wel veel van de klachten herken, en ik hier ook al lang mee rondloop! Zo heb ik al meerdere onderzoeken gehad vanwege mijn misselijkheid – ik ben echt ontzettend vaak misselijk en soms uit zich dat ook in overgeven. Mijn duizeligheid is ook al jaren een probleem, ik word soms uit het niets duizelig en ben dan ook al vaak flauwgevallen. Altijd is me verteld dat ik gewoon veel stress heb, maar dat is dus al die tijd al niet de hoofdoorzaak! Ook voor de hartritmestoornissen en hartkloppingen heb ik al meerdere onderzoeken gehad – ik heb zelfs een keer een week lang met zo’n kastje op de borst moeten lopen om mijn hartkloppingen op te nemen. Ook daar kwam niets bijzonders uit, maar het tekort aan B12 verklaart het dus wel. Waar ik heel erg van schrok, waren de woorden onvruchtbaarheid en miskramen. Ik wil ontzettend graag kinderen, dat is echt een grote wens van me. Toen ik te horen kreeg dat ik onvruchtbaar zou kunnen worden, of miskramen kan krijgen, sprongen de tranen me in de ogen. Ik maakte mezelf meteen bang met de gedachte nooit kinderen te kunnen krijgen. Gelukkig troostte mijn vriend me meteen en maakte hij me weer een beetje rustig.
Wat me nu te wachten staat? Ik moet nog een keer bloed laten prikken (jippie, ik sta te springen… mijn arm doet nog zeer van de vorige twee keren!), om te kijken of ik aan de ziekte Addison-Biermer lijdt. Deze ziekte zorgt ervoor dat je lichaam een antistof aanmaakt, die ervoor zorgt dat vitamine B12 niet meer kan worden opgenomen. Als blijkt dat ik deze ziekte heb, ziet het er naar uit dat ik voor de rest van mijn leven behandeld moet worden voor het tekort aan B12.
Vanaf volgende week moet ik elke week een injectie halen bij de dokter, met vitamine B12. Deze injectie krijg ik in mijn bil, omdat hier een grote spier zit die de vloeistof meteen opneemt. Pillen slikken is geen optie – mijn lichaam neemt op die manier geen B12 in zich op. Ik moet dus nu, terwijl ik ontzettend bang ben voor naalden, elke week een spuit in mijn bil krijgen! Ik ben nu al hartstikke bang, ik vind het een vreselijk idee! Gelukkig heb ik een lieve en zorgzame moeder en heeft ze me al gezegd dat ze meegaat om mijn hand vast te houden. Na een paar maanden wordt het afgebouwd, en zal ik één keer in de twee weken een injectie krijgen. Uiteindelijk is het de bedoeling dat ik één keer in de zes maanden een injectie krijg.
Wat dus zo’n vijf jaar geleden begon als een simpel bezoekje aan de huisarts met misselijkheidklachten en overgeven, is nu uitgegroeid tot een B12-tekort en een kans op de ziekte van Addison-Biermer. Zo kan dat gaan, blijkbaar. Al die tijd hebben doktoren me verteld dat ik gewoon te veel aan mijn hoofd heb, hebben ze me allerlei pilletjes gegeven, me wijs gemaakt dat het allemaal tussen mijn oren zit… Maar niets is minder waar. Ach, ik denk dat het een herkenbaar verhaal is voor veel mensen. Doktoren gooien het al gauw op ‘je hebt gewoon veel stress’.
